Gra szła o wielką stawkę – po raz pierwszy od zakończenia II wojny światowej o mandaty posłów i senatorów mogli ubiegać się ludzie spoza partii komunistycznej. W wyborach do Sejmu i Senatu 4 czerwca 1989 roku pod sztandarami Solidarności o mandaty walczyło 261 kandydatów.
Komitet Obywatelski „Solidarność” zdobył 99 miejsc w Senacie (na 100 możliwych) i wszystkie 161 mandatów w Sejmie, o które rozgrywała się wolna walka wyborcza.
5 czerwca w Dzienniku Telewizyjnym – jedynym wówczas newsowym programie informacyjnym, oglądanym przez miliony ludzi – miała miejsce symboliczna sytuacja. Rzecznik Komitetu Centralnego PZPR – Jan Bisztyga, w obecności rzecznika Solidarności – Janusza Onyszkiewicza przyznał, że PZPR poniosło w wyborach porażkę i podkreślił, że partia akceptuje ich wyniki. Onyszkiewicz zapewniał zaś, że Solidarność weźmie odpowiedzialność za kraj.
Dwa tygodnie później odbyła się druga tura wyborów i wcale nie było pewne, że władza dotrzyma okrągłostołowego kontraktu. Dokonano zmiany ordynacji wyborczej, a KO „Solidarność” namawiał, żeby nie skreślać wszystkich kandydatów strony rządowej, a tylko tych, którzy byli przeciwni zmianom.
4 czerwca 1989 roku stał się symbolicznym końcem komunizmu w Polsce, choć wojska sowieckie wciąż stacjonowały w naszym kraju. Po raz pierwszy od ponad 40 lat w Polsce wpływ na władzę miał ktoś inny niż tylko komuniści.


Plakat „W samo południe”
autor: Tomasz Sarnecki / Zbiory ECS