Zapraszamy do środka, bo wystawa stała zbiera życzliwe recenzje gości, spisywane na karteczkach ZOSTAW WIADOMOŚĆ w Sali F: „Wystawa warta każdej poświęconej chwili (…). Pozostanie długo w mojej pamięci”, „Świetna lekcja historii”, „Wspaniały obiekt, ciekawe wystawy. Warto przyjechać z dalekiego Olecka”, „Jeszcze tu wrócę!”. Niewątpliwie dobrze sprawie robi fakt, że każdy zwiedzający wyposażany jest w audioprzewodnik, dostępny w kilku wersjach językowych oraz wariancie dla dzieci.

Wystawa ma charakter narracyjny – zwiedzający zanurza się w historii opowiadanej przez archiwalne przedmioty, dokumenty, rękopisy, zdjęcia i projekcje wideo, interaktywne instalacje... Każdy, kto odwiedza tę wystawę, ma szansę odnaleźć swoje własne odniesienia do historii i współczesności. „Znalazłam zdjęcie swojego męża podczas manifestacji. Wielkie wzruszenie. Dziękuję” – napisała na karteczce ZOSTAW WIADOMOŚĆ jedna ze zwiedzających. „Mój pociąg do wolności odjechał 13 grudnia 1981 roku o godz. 22.35 z Warszawy Wschodniej do Berlina. Wróciłem do wolnej Polski z żoną i synek w 1999 roku” – napisał ktoś inny. „Cieszę się, że żyję w wolnym kraju, przeraziły mnie te czasy, w których była Solidarność, walczyła bardzo dzielnie. Chwała Panu” – skreślał ktoś inny.

Nowoczesna, multimedialna wystawa stała – dedykowana historii ruchu Solidarność oraz zmianom, jakie dokonały się pod jego wpływem w Europie Środkowej i Wschodniej – jest sercem nowego budynku ECS. Siedem sal wystawowych, usytuowanych na I i II piętrze, zajmuje niemal 3 tys. m kw.
Przestrzelona kurtka Ludwika Piernickiego, 20-letniego stoczniowca, ofiary Grudnia ’70; tablice 21 postulatów, wiszące podczas strajku w Sierpniu ’80 na bramie Stoczni Gdańskiej im. Lenina, a dziś wpisane na listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO; suwnica, na której pracowała legendarna działaczka związkowa Anna Walentynowicz; biurko Jacka Kuronia, jednego z przywódców opozycji w czasach PRL, dar jego żony – to jedynie kilka z niemal 1800 eksponatów. Prezentujemy: pamiątki, zdjęcia, materiały filmowe i dźwiękowe, archiwalne dokumenty, rękopisy, mapy, wydawnictwa podziemne, gazety, obiekty sztuki… Ostatnia sala to miejsce zadumy i refleksji. Nosi imię Jana Pawła II, który walnie przyczynił się do odzyskania wolności.

„Dziękuję! Łzy, które dziś popłynęły z moich oczu, to szczęście, że mogę żyć w wolnym kraju. Każdego dnia dziękuję za to” – ktoś skreślił na karteczce ZOSTAW WIADOMOŚĆ.