Problemem współczesnej sfery publicznej jest niedostatek prawdziwego dialogu, który jest nie tylko formą rozwiązywania konfliktów, ale też generowania nowych potrzeb. Podkreślając znaczenie i rolę dialogu w demokracji Koczanowicz odwołuje się do różnorodnych koncepcji dyskursu społecznego i dialogu, m.in. Jürgena Habermasa, Francisa Galtona i Michaiła Bachtina. Dialog staje się jednocześnie zespołem zobiektywizowanych reguł prowadzenia komunikacji, jak też żywą wymianą idei, myśli, wypowiedzi, która, dzięki chaotyczności i przypadkowości, często wybiega poza obiektywnie istniejące reguły. Najważniejsze dla demokracji jest więc tworzenie warunków, które mogłyby ułatwiać dialog na wszystkich poziomach. To rozumienie, a nie konsensus jest punktem styczności różnych sprzecznych sił, które składają się na demokratyczne społeczeństwo.