25 listopada 1967 roku w Teatrze Narodowym odbyła się premiera Dziadów w reżyserii Kazimierza Dejmka. W ten szczególny sposób dyrektor Dejmek, jeden z najwybitniejszych twórców teatralnych drugiej połowy XX wieku, postanowił uczcić pięćdziesiątą rocznicę wybuchu Rewolucji Październikowej. Przedstawienie wywołało niezadowolenie władz PRL. Po kilku przedstawieniach zapadła decyzja o zakazie dalszego grania Dziadów. Ostatnie, jedenaste przedstawienie wyznaczono na 30 stycznia 1968 roku. Odbyło się ono w gorącej atmosferze i zakończyło protestem studentów pod pomnikiem Mickiewicza na Krakowskim Przedmieściu. W ten sposób Dziady dały zapłon wypadkom marcowym i przeszły do historii jako impuls do jednego z najpoważniejszych kryzysów w PRL. Książka Tomasza Mościckiego i Janusza Majcherka przypomina - także na podstawie nowych dokumentów - brzemienny w następstwa kontekst przedstawienia, za zarazem jest próbą spojrzenia na Dziady z perspektywy historii teatru. Pięćdziesiąt lat po premierze autorzy próbują przywołać kształt sceniczny Dziadów i dokonać jego krytycznej analizy.
 

[źródło: nota wydawcy]