Takie historie nie zdarzają się już niemal nigdy. Gaja i Jacek Kuroniowie, pierwsza para opozycji demokratycznej w Polsce, legendarna miłość, jaką świadkowie naszej najnowszej historii wspominają do dziś. To opowieść o cenie, jaką trzeba zapłacić za poświęcenie i wolność. Powstała dzięki wspomnieniom rodziny, a także przyjaciół Gai i Jacka: Seweryna Blumsztajna, Ludwiki i Henryka Wujców, Jana Lityńskiego. A także dzięki samym zapiskom Jacka Kuronia i jego przemyśleniom o przeszłości. W latach młodości połączyła ich wzajemna żarliwa fascynacja ideą wychowania młodzieży. Później, w epoce nieludzkiego PRL-u, nie zmieniając zasad, w które wierzyli, razem poświęcili się, by zbudować wolną Polskę. Najpierw Marzec ’68, następnie Komitet Obrony Robotników, w końcu „Solidarność”. Oboje byli współtwórcami tych wydarzeń, oboje pomogli tysiącom więzionych, represjonowanych, wykluczonych ze społeczeństwa. Los ich miłości nigdy nie nagrodził, a tylko kazał im na siebie czekać w rozłące, a wreszcie tragicznie raz na zawsze rozdzielił. Zanim nastał wolna Polska. Zanim w końcu cały czas mogliby być razem.

 

Książka w większości dotyczy życia prywatnego rodziny Kuroniów. Powieść jest wynikiem rozmów przeprowadzonych przez autorkę z najbliższymi pary.

"Seweryn Blumsztajn: Gajka miała poczucie, że Jacek jest człowiekiem niezwykłym i że ona chce dzielić jego losy. Ale Gajka miała jeszcze inne marzenia niż rewolucja. Szokiem był dla Jacka fakt, że można mieć takie zwykłe pragnienia. On potrzebował żyć intensywnie i niezwykle."
 

"Jan Lityński: On był mistrzem, a ona arbitrem. Jacek był szczególnie zapalczywy w dyskusji. Dało się go przekonać, ale był trudny. Kiedy zapędzał się z argumentami, Gajka go studziła: Jacuś, tak nie wolno. Kiedy używał zbyt mocnych argumentów wobec rozmówców, ona go hamowała. I on się z nią liczył."
 

"Henryk Wujec: Były różne pary w opozycji i na ogół miały różne problemy wewnętrzne, były kłopoty, rozwody. A oni byli trwali. Jacek był piekielnie zazdrosny o Gajkę. Potrafił się wściekać, że ktoś spojrzał na nią za długo czy za serdecznie z nią rozmawiał. Gdyby doszło co do czego, byłaby to straszna rzecz."
 

"Ludwika Wujec: Jak się mówi o parach, to byli oni, potem długo, długo nic i dopiero potem my i Romaszewscy. Kiedy Jacek szedł do więzienia, Gajka przejmowała jego sprawy. Stawała się Jackiem w spódnicy. To nie była żona od podawania herbaty. Co nie znaczy, że nie robiła tej herbaty."